خواب دیدم دوباره باهم رفتیم شمال. عین اون‌ دفعه. وسط جنگل و درخت و سبزه. عطر چوب و بوی خیسی. وسط صدای پرنده‌ها و سکوت؛ و بادی که می‌افتاد لای برگ‌ها. تو من رو نشوندی روی یک صندلی و خودت مثل یک درخت پشت سرم ایستادی. روسری‌م رو باز کردی؛ و بعد یهو گیس بافته‌ام رو از ته چیدی. بهت گفتم: «کاش همه‌ش رو کوتاه نمی‌کردی. خیلی طول کشیده بود تا اون‌قدی شده بود.» گفتی: «ولش کن این موی مُرده رو. مگه این سال‌ها بجز غم و اندوه، بوده. بذار دور بشه هرچی سیاهی و شوربختیه از روی شونه‌هات. بذار سرت آروم بشه. خودت آروم بشی. این‌همه فکر و خیال نکنی. کابوس نبینی. بذار یه بارم که شده راحت بخوابی.» بعد دستت رو دراز کردی و یک بذر از روی زمین برداشتی. دونه رو گذاشتی روی سرم و اون رو زیر موهای کوتاهم خاکش کردی و آخر سر با دست‌های خیست بهش آب دادی. دونه کم‌کم ریشه داد. ریشه‌هاش فروشدن توی پوستم. توی کاسه‌ی سرم چرخیدن و از حدقه‌ی چشمام و دماغ و دهنم بیرون زدن. دور تنم رو گرفتن. سفت. عین پوست. بعد از روی پاهام سر خوردن و رفتن توی خاک. شدم یه درخت. اون‌وقت تو تنه‌ی چوبی و قطورم رو محکم بغل کردی و توی گوشم گفتی: «خواب‌های خوب ببینی.» من آروم شده بودم. تنم بوی جنگل می‌داد و باد لای برگ‌هام می‌پیچید. انگار هزار سال بود که اونجا خوابیده بودم. وسط جنگل و سبزه. بوی خیسی. وسط صدای پرنده‌ها و سکوت. وسط یک خواب. خواب همون دفعه‌ای که رفتیم شمال. همون بار که تو رفتی توی جنگل؛ و دیگه هیچ‌وقت برنگشتی.

«صبر، به امید وقوع یک معجزه»
این عمل در ذاتش ریشه‌ای عمیقا مذهبی دارد.‌ اما انسان، به امید رهایی، طی هزاران سال، آن‌قدر‌ صبور بودن را تکرار کرد که برایش به عادتی جدانشدنی بدل شد و او ناتوان از ترک عادت‌هایش، دیگر برای همه‌چیزِ زندگی صبر کرد، حتی برای خود زیستن. ما حتی برای آنچه حق‌مان بود هم صبر کردیم؛ صبر کردیم تا زمانش برسد و آن‌قدر به انتظار نشستیم که نفهمیدیم کِی چای‌مان از دهن افتاد بی‌آنکه حتی جرعه‌ای از آن نوشیده باشیم؛ و آن‌قدر به انتظار بزرگ‌شدن ماندیم که نفهمیدیم، پیر شده‌ایم. ما برای رویاهایمان و برای آن شنبه‌ای که هرگز نمی‌رسد و حتی برای یک روز بهتر، هرروز را تلف کردیم و هیچ‌وقت نفهمیدیم که چرا از میان صدوبیست‌وچهار هزار تن، ما تنها رسم ایوب بودن را مشق کردیم. یادمان رفت که از قدیم گفته‌اند:
«گر صبر کنی، زِ غوره حلوا سازم.»
حالا سال‌هاست که تاکستان‌ها خشکیده‌اند و ما همچنان صبورانه به انتظارِ حلوای‌مان، صبر می‌کنیم.

«بزرگ شدی می‌خواهی چه‌کاره بشوی؟»

این سوال درست زمانی در زندگی من مطرح شد که من برای همه‌چیز تنها دو انتخاب داشتم؛

نارنگی یا پرتقال؟

زرد یا سیاه؟

کیم یا لیوانی؟

موزی یا توت‌فرنگی؟

و در نهایت دکتر یا مهندس؟!

نسل من نسلِ انتخاب‌های محدود است. نسلی که برای نوشیدن یک جرعه کوکاکولای قوطی، بیست گرفت. ما بیست گرفتیم و حالا بعد سال‌ها فهمیده‌ایم که تمام روزهایی که سرِ صف تشویق شده‌ایم را، از صدقه‌سر والدینمان داشته‌ایم، نه خانه‌ی دوممان. نسلی که از برنامه‌کودک فقط تیتراژش را دید و بعد در غروبِ دلگیرِ بی‌برقی، زیر نورِ کم‌جان چراغ گازسوزِ سبزِ شکم‌گنده، مشق نوشت. در تعطیلات عید آن‌قدر تکلیف نوشتیم که دستانمان از رمق افتاد اما اسمش را گذاشتند پیکِ شادی که دل‌مان خوش باشد.

کاش می‌شد باهم برگردیم به آن روزگار دور. کاش می‌شد یک بار دیگر از زیر حکمِ خواب بعد از نهارِ ظهرِ تابستان، به کوچه‌ها فرار کنیم و بعد زیر آفتاب تموز، توپ قراضه‌مان را لایه کنیم و بدانیم که قرار است آخر سر، پاره‌اش را پس بگیریم.

کاش می‌شد یک بار دیگر، به آن ناهار ظهر جمعه دعوت شویم که بوی قورمه‌سبزی از همه‌ی سوراخ‌سمبه‌های خانه بیرون زده بود و خورشید روی گل‌های فرش لاکی تابیده بود. بگذار بزرگِ فامیل یک بار دیگر اسم‌مان را صدا کند و آن سوال کذایی را از ما بپرسد؛ و ما درست همان وقت که باید در کمتر از کسری از ثانیه برای مهم‌ترین بخش سرنوشتمان تصمیم بگیریم، تنها به او زُل بزنیم و هیچ نگوییم. بگذار برای امروزمان هیچ نقشه‌ای نریزیم. ما قرار است تمام نقشه‌هایمان نقش بر آب شود؛ و قرار است که همه‌ی عکس‌های فوتبالیِ آدامس‌مان را یک‌جا، روی پله‌های خانه‌ی همسایه، ببازیم.

میل نداشتم او را در این وضعیت ببینم. در آن روزهای بحرانی که می‌توانستیم چهره‌ی مرگ را هرروز ترسناک‌تر از دیروز ببینیم، درهای دو لنگه‌ی اتاقش را باز کردم. بوی مرگ را حس کردم. در حال احتضار بود. دستم را روی صورت پر از چین و چروکش گذاشتم. سرد بود؛ خیلی سرد. گفتم: «پایان ماجرا نزدیک است، پایان کهولت فکری و فساد.»

قاب خیالم را می‌برم
بر دیوار دلتنگی الصاق کنم
دلم پاک می‌جوشد
مثال سیر و سرکه
پرچمی فروافتاده‌ام
در برزخ زمان
و خمیده شده‌ام، از کرنش.

استکان‌های ملّای هیئت را شسته‌ام
چه بویی می‌دهد طمع گس چای شاه
من مرده‌ام از خیال شوم انتقام
بگذار بگذریم از ورق پاره‌ای پوچ
که مرگ سهراب را از قبل سروده بود
من می‌خواهم مثل سالیان دراز بخوابم
ستاره‌ای چشمک نمی‌زند

برف نمی‌بارد
از فریب آغشته به امرِ حی علی الفلاح
و نهی شده‌ام از خیر العمل
من به پژواک تورات
به ودا
به انجیل
به تن تب‌دار کودکی خفته به گور
به فریادهای مصلا می‌مانم
که هنوز رنگ مرگ می‌زند بر دنیا
تو برو ما خواهیم مرد
تو نمان
صورت خدا زخمی شده است
تو نبار
تو نبار

من از شوکران سکوت گذشته‌ام
در هیاهوی زمانِ بی‌خرج و مواجبی
ناقوس مرگ برایم می‌نوازد
طبل‌های تو خالی
هوای ذهن را پر کرده است
بکوبید بکوبید
اساطیر بر بالای بلندی زمین
پاانداز خدایانِ شوم شده‌اند
نطفه‌هایشان پر از اوراد سیاهی است
اسفنددان‌هایشان، خیسیِ شهوت را خشک می‌کند
و
مدام در هوا، سفیر مادیان‌های سیاه چشم غبار می‌پراکند
خالی‌ام، خالی
دیگر داغ درفشی بر تنم نیست
که همه جان و تن، داغ است
بگذار امی باشم امی

بگذار خدایانم در سریر خویش
در فراسوی زمان آسوده باشند
بگذار روسپیان بهشت غرق در بوسه باشند
بگذار سیاووش در خون غلطیده باشد
بگذار سودابه ز آتش گذشته باشد
بگذار تازیان بیایند
بگذار پرچم‌های بت‌ها استوار
بگذار در خون غلطیده باشم
نه سوگندی بر قلم است
نه جسمی کلمه
هجوم وهم
هجوم پهلوانان ریش‌دار
هجوم واژه
هجوم خاکستری
بال راست جبرئیل هم زخمی شده است
می‌خواهم امی باشم
امی

نفس‌های آخرش بود. دوست داشت یکبار دیگر آسمان را ببیند . پیرمرد ویلچر را به سمت الاچیق راند. زن به آسمان خیره شد، طوری که نفهمید پیرمرد به داخل خانه رفت. هواپیما را دید که به خانه نزدیک می‌شود. خانه در آتش سوخت. پیرزن هنوز نفس‌های آخرش را می‌کشید.

تمام وجودش به لرزه در آمده بود. انگشت نشانه‌ی او انگار یخ زده بود. نمی‌توانست ماشه را بچکاند. از دستور تمرد کرد. ظهر همان روز دادگاهی شد و  فردای آن روز  پیش از طلوع آفتاب تیرباران؛ آن روز دست هیچ‌کس نلرزید.

پشت چراغ‌قرمز هر چقدر پسرک دست‌فروش التماسش کرد تا یک فال گردو بخرد به او توجه‌ای نکرد. داغی هوا و التماس‌های پسرک از خود بیخودش کرده بود. بی‌توجه به ثانیه‌شمارِ چراغ‌قرمز از تقاطع رد شد. از گردو متنفر بود. پدرش برای چیدن گردو از درخت افتاده بود. سال‌ها پیش او از پدرش خواسته بود گردو بچیند. آن روزها تابستان بود و هوا داغ بود، داغ داغ.

تنها خودش باور داشت که آلزایمر ندارد. گوشش به حرف هیچ‌کس بدهکار نبود، حتی وقتی آمبولانس آمد تا او را ببرد. قبایش را روی جارختی آویزان کرد؛ باور داشت این قبا به کار کسی خواهد آمد موریانه‌ها تمام تنش را خورده بودند. تنها پاپیروس‌های داخل جیب قبا سالم بودند و از هجوم موریانه‌ها در امان. او تاریخ قومش را از سینه جدا کرده بود و با آنکه آلزایمر داشت، روی پاپیروس‌ها نوشته بود. خودش می‌دانست که چیزی از او نمانده است و موریانه‌ها تمام او را خورده‌اند. پرستاران خانه را جستجو کردند و او را نیافتند.

وقتی از در خانه‌ی مشترکمان رد شدم هیچ خاطره‌ی خوبی به یادم نیامد. هیچ احساس خاصی نداشتم. حتی از اینکه دیگر آن کلید قدیمی در کیفم نیست خوشحال شدم. مردی از پنجره‌ی خانه به من خیره شده بود. یک غریبه؛ آنقدر غریبه که حتی می‌توانست خودِ تو باشد.

برای تماشای برگ‌ریزان به خیابان پر چنار رفته بودند و محو تماشای برگ‌های افتاده بر زمین بودند و صدای خش‌خش برگ‌ها که آن‌ها را لگد می‌کردند، حالشان را خوب می‌کرد. وقتی بازمی‌گشت تنها بود. رد سرخ خون روی برگ‌ها سر می‌خورد و تا انتهای خیابان پر چنار می‌رفت. به همه‌جا سرکشید و پرس‌وجو کرد، اما نشانی از او نیافت. به خانه که رسید جمعیت جلوی در ایستاده بودند. جمعیتی کثیر، آن‌ها آمده بودند تا شاعر پیر، زیر بیانیه‌ای را امضا کند تا شهردار متقاعد شود درخت‌های خیابان پر چنار را قطع کند و اتوبان جدیدی را افتتاح کند. ترس میان جان شاعر دوید.

Perhaps you will discover that some of the newspapers are also a part of another type of paper or something that is a bonus to be bought as well!You need to be certain you do not overbuy when buying the

When it comes

In cases like this, there’s no need to worry because the authors will find the stuff https://www.affordable-papers.net/ they need from your library or in the computer.

to a service that will allow you to write your paper, there are numerous companies out there.

papers.

درمانده شده بود، فوج فوج آدم‌ها در صف بودند. می‌ترسید آب رودخانه کفاف این همه آدم را ندهد. آدم‌های زیادی را غسل تعمید داده بود. حالا می‌دانست باید تمام زمین را غسل دهد و این از توانش خارج بود. یحیی خدای دیگری را فریاد زد.

همیشه با خودم فکر می‌کردم که کدامیک زودتر فراموش خواهد کرد؛ آن کسی که دیگری را ترک کرده است، یا آن که ترک شده؟! برای من که فرقی نداشت. من هیچ‌کدامتان را فراموش نکردم؛ نه تو را که به‌خاطر او ترکت کردم و نه او را، که حالا سال‌هاست من را ترک کرده است.

حالم آنقدر خراب است که نمی‌توانم از تخت پایین بیایم. این آب‌زیپو هم از گلوم پایین نمی‌رود. اگر مادر اینجا بود، به دادم می‌رسید. او از خانه‌ی سالمندان هم رفته است. از کجا باید سراغش را بگیرم؟ حالم خراب است، خراب.

جوان بود. به خدمت زیر پرچم مام‌وطن خوانده بودنش. تا مرد شود در جنگ و اسطوره شود. وقتی از جنگ باز می‌گشت نه جوان بود و نه مرد شده بود. او حالا یک هیولا بود و سربازان او را به بند کشیده بودند.

در روزهای قرنطینه تنها در صف‌ها احساس امنیت می‌کنم. دیگر خیالم راحت است. جیبم را نمی‌زنند.

تنها همان چندلحظه که آوازه‌خوان او را به وجد درآورده بود از شنیدن لذت برد. آوازه‌خوان سکوت کرده بود و او حالا حرف‌های جماعت را می‌شنید باورش نمی‌شد که از حنجره‌ی آدم‌ها جز آواز چنین سخن‌هایی نیز بیرون بیاید
متوهم شده بود. از گوش‌هایش خون سرازیر شد. سلیمان اذن شنیدن صدای آدمیان را به او داده بود. دروغ می‌شنید، دروغ.

حسی در من وجود ندارد. مثل زمانی است که می‌خوابیم. هربار که می‌گویم خواب، از خنده ریسه می‌روم. خواب کجا بود؟ عین بیداری است. سرم روی بالش است و چشمانم باز. با این وضعیت خواب هم نمی‌بینم. خواب و رویا را باهم در بیداری می‌بینم. تنها نیستم، سیمین را در آغوش گرفته‌ام و دستانم را به دورش حلقه زده‌ام. سیمین هم مدام خواب و بیدار می‌شود. می‌دانم که تنها من اینگونه نیستم. حسی در ما وجود ندارد. مثل زمانی که می‌خوابیم. کاملاً بی‌حس و کاملاً هوشیاریم. هوشیار اما منفعل. خواب را از چشمانمان ربوده‌اند و هرروز برایمان خواب جدیدی می‌بینند. خسته شده‌ام اما هنوز رویا داریم. فعلا رویا هست، اما خواب نیست.

چراغ‌های قرمز شهر سال‌هاست مبتلا به دروغگوی شدند. اگه فرشته‌ی مهربون اون‌ها را تنبیه کنه شهر پر می‌شه از دماغ‌های قرمز و سبز و زرد؛ اما شرط می‌بندم که دماغ‌های قرمز اون‌قدر دراز بشن که بشه به‌عنوان کالای‌فرهنگی صادرشون کرد و ما کشوری می‌شیم که دیگه نمی‌خواد نفت صادر کنه. کافیه یه عزم ملی پیدا بشه برای صادرات دماغ. این یعنی یک جهش اقتصادی، بی‌هیچ مقاومتی.

«ابله چرا از توی آینه به من خیره شده‌ای؟ خودت هم باور کرده‌ای که ابلهی؟ تمامش کن. از روی چهارپایه بپر تا مثل آونگ به حرکت درآیی و میان زمین و هوا معلق شوی. جماعت بیاید و ببیند و انگ ابله بودن را از روی ما بردارند و بر کس دیگری الصاق کنند. بر کسی که خلاف موج، حرکت می‌کند.»
آینه شکسته شد و ابله‌های کوچک و بزرگ، دوباره زاییده شدند.

همان شب صدای برخورد باران به شیشه ها دلم را لرزاند…صدای تقه در که بسته شد…رعد اسمان را دربرگرفت وبرق آن روی کت جامانده اش روی مبل چشمم را زد.

سال‌ها بود دیگر از کوچه عبور نمی‌کرد. طاقت دیدن آن درخت که رویش اولِ اسمشان و یک قلب کج‌ومعوج که یک تیر از وسط آن می‌گذشت را کنده بودند، نداشت اما نمی‌دانست که حالا سال‌هاست جای آن درخت را یک تیر سیمانی گرفته است که نمی‌شود پایش عهد و پیمان بست و رویش قلب کشید.

نسل ما، نسل خوشی‌های مسخره بود: قِل دادن كپسول گاز با كَف پا تو كوچه، پيدا كردن الاغ تو بيسكوييت باغ‌وحشی، خنديدن به چُست و چابك، همه‌ی اينا يه طرف، ولی هنوز نمي‌فهمم چطوری حاضر می‌شديم اين حجم از دودِ توی تونل رو ‌بخوريم تا يه جيغِ بلند بزنيم، يه جيغِ بلند كه بعدش چشمامون سياهی بره و همه­چی رو دودی ببينيم.